Αφίσα για την κρατική καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη: Απέναντι στην δολοφονική έκφραση του κόσμου της εξουσίας

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η μαζική κρατική-εταιρική δολοφονία στα Τέμπη δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από τον μανδύα μιας άτυχης στιγμής ή ενός ανθρώπινου λάθους. Δεν ήταν όμως ούτε έγκλημα, καθώς η έννοια του εγκλήματος προϋποθέτει την αναγνώριση και αποδοχή ενός νομικού/ποινικού συστήματος. Και ο Νόμος δεν είναι τίποτα άλλο από τη δικαιϊκή επισφράγιση των υφιστάμενων κοινωνικών και ταξικών σχέσεων, ενώ ορίζεται πάντα από την κυριαρχία. Η διαρκής επίκληση στο «έγκλημα», μοιραία, συνοδεύεται και από τις ανάλογες θεσμικές διευθετήσεις, καθώς και τη διεκδίκηση της τιμωρίας πάντα μέσω των κρατικών μηχανισμών (των υπαίτιων δηλαδή αυτής της συνθήκης).

Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα οργανώνει την διαρκή απαξίωση και ευτελισμό της ζωής.Υπόσχεται μόνο επιβίωση (και αυτή με ερωτηματικό) σε μια καθημερινότητα διαρκούς φτωχοποίησης (υλικής, συναισθηματικής και πνευματικής), ενώ προσφέρει μόνο προπαγάνδα και ψεύδη από αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους και ειδικούς. Καταστέλλει όσους και όσες αντιστέκονται στη διαιώνιση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης και περισσεύουν από τα κυρίαρχα πρότυπα. Σκοτώνει ή σακατεύει εργάτ(ρι)ες στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα. Δολοφονεί μετανάστ(ρι)ες στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο και παραβάτ(ρι)ες του νόμου στις πόλεις, αποδεικνύοντας με τον πιο ωμό τρόπο, την απαξίωση που τρέφουν το κράτος και τα αφεντικά για τις υποτελείς κοινωνικές ομάδες.

ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ

Τις αφομοιωτικές λογικές που θέλουν να εγκλωβίσουν τις συνειδήσεις σε ψευδή διλήμματα, όπως αυτό περί «ιδιωτικοποιήσεων» ή «κρατικοποιήσεων»/«εθνικοποιήσεων» των σιδηροδρόμων (και όχι μόνο), όταν σε κάθε εταιρική ή κρατική εκδοχή οι προϋποθέσεις είναι το κέρδος, η «βιωσιμότητα» και η αξιολόγηση, με την ταυτόχρονη απονοηματοδότηση της δυνατότητας (αυτο)οργάνωσης των εργαζομένων. Τα «συστατικά» εκείνα δηλαδή, που ορίζονται τόσο από το κράτος, όσο και από μανατζαραίους, στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με όποιο πρόσημο και αν αυτή συνοδεύεται.

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ

Σε αυτούς που ορίζουν τις ζωές μας, αλλά και σε αυτούς που θα μας καλέσουν να εκφράσουμε το «θυμό» μας μέσω της ψήφου. Η ανάθεση των αποφάσεων και των επιλογών μας στα κομματικά επιτελεία, αποτελεί τον μονόδρομο σκέψης, στον οποίο επιδιώκουν να μας εγκλωβίσουν, για να εξασφαλίσουν τη διαιώνιση του πολιτισμού της εκμετάλλευσης, της ιεραρχίας, των διαχωρισμών. Απέναντι στους ένστολους φρουρούς της τάξης και σε κάθε λογής φερέφωνο και απολογητή της εξουσίας. Ενάντια στο καθεστώς του Φόβου που επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν το κράτος και τα αφεντικά.

Για να βαδίσουμε ξανά στο μονοπάτι της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.

συνέλευση αναρχικών ενάντια στα αυτονόητα του κόσμου της εξουσίας