Η φρίκη του πολέμου, στην Ουκρανία και παντού…
Στις 24 Φλεβάρη το ρωσικό κράτος επέλεξε να εξαπολύσει μια σχεδόν προαναγγελθείσα εισβολή στην Ουκρανία. Αυτή η επίθεση επανέφερε όλες τις συνέπειες της φρίκης του πολέμου: χιλιάδες νεκροί, βομβαρδισμοί πόλεων, εκτοπισμός ολόκληρων πληθυσμών, ήδη 2 εκατομμύρια πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες και καταστροφή υλικοτεχνικών υποδομών.
Η επίθεση του ρωσικού κράτους πέρα από θάνατο και καταστροφή, σηματοδοτεί και μια «νέα» παγκόσμια συνθήκη, που έρχεται όμως από τα «παλιά». Η Ρωσία με την κίνησή της αυτή, αμφισβήτησε έμπρακτα, χτυπώντας τα τύμπανα του πολέμου, την επεκτατική πολιτική της ΝΑΤΟικής πολεμικής συμμαχίας. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες όλος ο πλανήτης σχεδόν έχει μετατραπεί σε ένα θέατρο επεμβάσεων («ανθρωπιστικών», «ειρηνευτικών», «αντιτρομοκρατικών», «για την υπεράσπιση της δημοκρατίας») ανάλογα με τις επιδιώξεις, τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα του δυτικού μπλοκ κυριαρχίας. Η επίδειξη δύναμης της Ρωσίας στην Ουκρανία, για την υποστήριξη των δικών της γεωστρατηγικών συμφερόντων, έρχεται να επαναφέρει την εποχή ενός «ψυχρού πολέμου», όπου θα επικρατεί μια «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενα κράτη και διακρατικές συμμαχίες. Η εκ νέου «ανάδυση» της επιθετικότητας του ρωσικού κράτους φέρνει στο προσκήνιο ξανά την πιθανότητα μιας νέας παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης, ενώ η ταυτόχρονη απειλή χρήσης χημικών και πυρηνικών όπλων (ή η πιθανότητα ενός πυρηνικού «ατυχήματος») ξυπνάει κάποιους από τους χειρότερους εφιάλτες.
…είναι η άλλη όψη της «ειρήνης» των κυρίαρχων
Από το 2014 στην ουκρανική επικράτεια μαίνεται ένας πόλεμος χαμηλής έντασης. Από τον Νοέμβριο του 2013 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014 υπήρξαν μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις απέναντι στη φιλορώσικου προσανατολισμού κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς, οι οποίες εξελίχθηκαν σε πολύμηνη κατάληψη της πλατείας Μαϊντάν και εκτεταμένες συγκρούσεις εξαιτίας της δριμείας καταστολής. Οι κινητοποιήσεις αυτές είχαν αρχικά μεταρρυθμιστικά και οικονομικά αιτήματα, όμως καθοδόν οι φασίστες των κομμάτων Σβόμποντα και Δεξιού Τομέα πήραν τα «ηνία» στην αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής και καθόρισαν τις ταραχές. Την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς διαδέχθηκε αυτή του Ποροσένκο, που είχε ξεκάθαρα φιλονατοϊκό προσανατολισμό, ενώ οι ναζιστικές παραστρατιωτικές μονάδες αποτέλεσαν επίσημη έκφανση του καθεστώτος και κάποια στιγμή εντάχθηκαν οργανικά στον ουκρανικό στρατό. Αμέσως μετά τα γεγονότα του Μαϊντάν, ακολούθησαν συγκρούσεις στις ανατολικές (και διαφιλονικούμενες μέχρι και σήμερα) επαρχίες, ανάμεσα σε ουκρανούς εθνικιστές και ρωσόφωνους αυτονομιστές, με παράλληλη απόσχιση της περιοχής της Κριμαίας και προσάρτησή της στη ρωσική ομοσπονδία.
Στις εκλογές του 2019, είχαμε την εκλογή του Ζελένσκυ, ο οποίος φαινομενικά είχε υποσχεθεί ήπια στάση προς τον ρωσόφωνο πληθυσμό (που αποτελεί πάνω από το 1/4 του συνολικού πληθυσμού της χώρας) και όχι ενεργή απεύθυνση προς την πλευρά του ΝΑΤΟ. Κάτι το οποίο διαψεύστηκε από τον ίδιο πολύ σύντομα ενώ οι φασιστικές/παραστρατιωτικές μονάδες συνέχισαν να δρουν απροκάλυπτα. Το ουκρανικό έδαφος δεν σταμάτησε ποτέ να διεκδικείται από τους δυτικούς ως ένα ακόμα σημείο οικονομικής, θεσμικής και στρατιωτικής επιρροής. Οι επιδιώξεις της βορειοατλαντικής συμμαχίας για διασπορά βάσεων σε πολλά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν είναι τίποτα άλλο παρά στρατιωτικές επιχειρήσεις με ειρηνευτικά προσχήματα, στο πλαίσιο των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών με τη Ρωσία.
Αν κάτι μας δείχνουν τα γεγονότα της τελευταίας σχεδόν δεκαετίας στο ουκρανικό έδαφος, είναι ότι ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός είναι τα καταλυτικά εκείνα συστατικά στοιχεία, που παράγουν επίπλαστους κοινωνικούς διαχωρισμούς και οδηγούν σε πολέμους. Η συστηματική καλλιέργεια του εθνικισμού από τις αντίπαλες πλευρές έστρωσε το έδαφος για τον μετασχηματισμό του ενδοκυριαρχικού ανταγωνισμού σε πολεμική σύγκρουση.
Σε Ελλάδα, Ρωσία, Ουκρανία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία
Μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη το ελληνικό κράτος δεν είναι ούτε ουδέτερο ούτε προασπίζεται κάποιου είδους «ειρήνη». Σε προηγούμενες πολεμικές συρράξεις, το ελληνικό κράτος προπαγάνδιζε διάφορα φληναφήματα περί «δύναμης σταθερότητας και ειρήνης». Στη σημερινή συγκυρία, απεκδύθηκε πλήρως αυτού του μανδύα και επέλεξε να στείλει πολεμικό υλικό και όπλα στο ουκρανικό κράτος, ενώ ταυτόχρονα δεν έχασε την ευκαιρία να υποστηρίξει ακόμα και περαιτέρω εμπλοκή του, αν αυτό κριθεί απαραίτητο ή αν αποφασιστεί από τους διακρατικούς σχηματισμούς στους οποίους συμμετέχει.
Αυτή η στάση του «πρόθυμου» συμμάχου δεν είναι προϊόν κάποιου είδους εξάρτησης, όπως μπορούν να ισχυριστούν οι αντιπολιτευόμενες αριστερές φωνές, αλλά της στρατηγικής επιλογής του ελληνικού κράτους (την οποία υπηρετούν χωρίς αποκλίσεις όλες οι κυβερνήσεις) να μετατραπεί σε γεωστρατηγικό βραχίονα και προκεχωρημένη ευρωπαϊκή βάση της νατοϊκής πολεμικής μηχανής. Με την εκτίμηση ότι με μια τέτοια στρατηγική θα ισχυροποιήσει τη θέση του στο διεθνή ανταγωνισμό και θα προασπίσει τα συμφέροντά του στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι νατοϊκές βάσεις στον ελλαδικό χώρο έχουν χρησιμοποιηθεί σε προηγούμενες πολεμικές επιχειρήσεις (βλ. Ιράκ, πρώην Γιουγκοσλαβία, Συρία κ.α.). Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια (έπειτα από πρωτοβουλίες, της προηγούμενης αριστερής διαχείρισης της εξουσίας) το ελληνικό κράτος έχει επιλέξει να αναβαθμίσει τις συμμαχικές του σχέσεις με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ και παράλληλα να ενισχύσει τη ζώνη επιχειρησιακής ικανότητας του ΝΑΤΟ προς τα βόρεια μέσω της επέκτασης και ισχυροποίησης του λιμανιού-βάσης της Αλεξανδρούπολης.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ένα τυχαίο ή μεμονωμένο γεγονός. Συνιστά άλλον ένα κρίκο σε μια αλυσίδα διαρκών, διαδοχικών και αλλητροφοδοτούμενων «κρίσεων», που αποτελούν τη μεθοδολογία αναπαραγωγής του κρατικού/καπιταλιστικού/πατριαρχικού συστήματος. Ενός συστήματος, που γεννά αυτές τις «κρίσεις» και στη συνέχεια τις διαχειρίζεται προς όφελός του με την επιβολή μιας διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Οι μεθοδεύσεις για κρατική συστράτευση των κοινωνιών και υπακοή στις διαταγές, καλλιεργούν τον μιλιταρισμό και την πολεμική προετοιμασία: Από τις «ασύμμετρες τρομοκρατικές απειλές», την παρουσίαση των μεταναστ(ρι)ών ως «εισβολέων», των ενδεχόμενων «θερμών επεισοδίων» με το τουρκικό κράτος μέχρι τη συνθήκη της «υγειονομικής κρίσης» απέναντι σε έναν «αόρατο εχθρό». Μια συνθήκη στην οποία μέσω των ΜΜΕ μας ξερνούν καθημερινά πολεμική ορολογία, διαγγέλματα, ανθρώπινους αριθμούς ως νεκρούς ή “κρούσματα” και διαρκή έκτακτα μέτρα που έφταναν ως και την απαγόρευση κυκλοφορίας με παράλληλη αστυνομική κατοχή των πόλεων. Ενώ οι συνέπειες του πολέμου αγγίζουν την καθημερινότητα του καθένα και της καθεμίας από εμάς με τρόπο που φαντάζει σαν να είχε προβλεφθεί πριν ακόμα ξεσπάσει ο πόλεμος: «ενεργειακή κρίση», «οικονομική κρίση», «επισιτιστική κρίση»…
Πόλεμο στον πόλεμο κρατών-αφεντικών
Ο καπιταλισμός, τα κράτη, τα έθνη, τα σύνορα, οι θρησκείες και οι εξουσιαστικοί διαχωρισμοί κάθε είδους είναι οι αιτίες, που προκαλούν τη φρίκη του πολέμου σε συνέχεια της κυριαρχικής «ειρήνης». Οι εκμετελλευόμενοι/-ες, οι καταπιεσμένες/-οι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, δεν έχουμε κανένα λόγο να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών ελίτ. Έχουμε όμως να μοιραστούμε την αντίσταση απέναντι στον ενδοκυριαρχικό πόλεμο, ο καθένας και η καθεμιά στο έδαφός του/της. Να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους/όσες υφίστανται τις συνέπειες του πολέμου όπως και σε όσες/όσους επιχειρούν να σαμποτάρουν και να μπλοκάρουν τις πολεμικές μηχανές. Να μην πολεμήσουμε για κανένα κράτος-θεό-αφέντη. Να συγκρουστούμε με τους δυνάστες μας και τους φρουρούς της τάξης. Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι:
Θα πολεμήσουμε μόνο στον πόλεμο που θα τελειώσει όλους τους πολέμους και θα γκρεμίσει κράτη, έθνη, σύνορα και διαχωρισμούς.
Να λιποτακτήσουμε από τους σχεδιασμούς τους
Να οπλίσουμε τις επιθυμίες μας
Να επιτεθούμε στον πολιτισμό που γεννά τον πόλεμο και την «ειρήνη» τους
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στα αυτονόητα του κόσμου της εξουσίας
αυτονόητα: πόλεμος και «ειρήνη» των κυρίαρχων
Leave a Reply