Κείμενο της συνέλευσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία:
ΤΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
H Ουκρανία είναι το πιόνι που θυσιάζεται στην πλανητική γεωστρατηγική σκακιέρα τόσο των ανατολικών όσο και των δυτικών ηγεμονιών: χιλιάδες νεκροί, 10 εκατομμύρια εκτοπισμένοι (τα 4 εκατομμύρια πρόσφυγες εκτός συνόρων), ανθρώπινα και κτιριακά ερείπια, de facto διαμελισμός (ο οποίος θα επιβληθεί από το ρωσικό κράτος και δεν θα αναγνωριστεί από το δυτικό μπλοκ κυριαρχίας ούτε προφανώς το ουκρανικό κράτος), εκατέρωθεν εθνοποιητικές διαδικασίες (με επίκεντρο τον διαχωρισμό σε φιλορώσους και φιλοδυτικούς), προστάτιδες-εγγυήτριες “μεγάλες δυνάμεις”.
Το ρωσικό κράτος με την εισβολή του κινείται να καταλάβει και να κατοχυρώσει τις ανατολικές και νότιες περιοχές, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να θέλουν να αποτρέψουν στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ και η ΕΕ, για να καταχωρηθεί η ρωσική ομοσπονδία ως «κράτος-παρίας» από το δυτικό μπλοκ κυριαρχίας και ο Πούτιν ως εγκληματίας πολέμου. Με αυτόν τον τρόπο, διαμορφώνεται το περιβάλλον ενός νέου «ψυχρού πολέμου», πιο θερμού από ποτέ σε όλα τα επίπεδα: από την εκμετάλλευση των πρωτογενών πόρων, τον έλεγχο των ενεργειακών αγωγών, τη γεωγραφική αναδιάταξη των μονάδων βιομηχανικής παραγωγής, την χάραξη νέων εμπορικών δρόμων και την όξυνση των ανταγωνισμών ως την ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών διεθνώς και τη διεύρυνση των πολεμικών μετώπων. Παράλληλα, η ανακοίνωση κατασκευής νέων πυρηνικών εργοστασίων στον ευρωπαϊκό χώρο επαναφέρει τη συζήτηση για περισσότερη χρήση πυρηνικής ενέργειας, πλέον με τον χαρακτηρισμό της ως «πράσινης», με τη διεύρυνση των κινδύνων για νέα πυρηνικά ατυχήματα και τον πολλαπλασιασμό των ραδιενεργών αποβλήτων.
ΕΞΑΚΤΙΝΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία εντάσσεται στην αναδιανομή της παγκόσμιας κυριαρχικής ισχύος και γιγαντώνει τη δυστοπία της εποχής μας. Οι κυρίαρχοι οργανώνουν και πάλι την υποδούλωση μας, με χειρότερα δεσμά και μας καλούν να διαλέξουμε τους σφαγείς μας. Μέσα σε ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης των τελευταίων δεκαετιών, όπου οι κοινωνίες και η καθημερινή ζωή στρατιωτικοποιούνται συστηματικά. Από τις “αντι”τρομοκρατικές σταυροφορίες και τον σταθερό συνοριακό πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών που παρουσιάζονται ως “ανεπιθύμητοι/-ες εισβολείς”, μέχρι τις καραντίνες, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τους υγειονομικούς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς της τελευταίας διετίας. Ενώ ήδη ανακοινώνονται τα επόμενα επεισόδια “κρίσεων”: ενεργειακή, οικονομική, επισιτιστική.» (Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση Αναρχικών)
Ο καπιταλισμός παράγει διαδοχικές και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις, τις οποίες διαχειρίζεται προς όφελός του επιβάλλοντας μια συνεχή κατάσταση συναγερμού και διαρκούς «έκτακτης ανάγκης»: αυταρχικότερη ποδηγέτηση, επιστημονική χειραγώγηση, εντατικότερη εκμετάλλευση των «αναλώσιμων» της καπιταλιστικής μηχανής, επέκταση και θωράκιση των αποκλεισμών με όρους θανατοπολιτικής, κατά όσων κρίνονται «περισσευούμενοι» ή «ανεπιθύμητοι» πληθυσμοί. Έτσι, ζούμε μια διαρκή πολεμική συνθήκη, που κανονικοποιεί τις εκκλήσεις για κοινωνική πειθάρχηση και υπακοή στις διαταγές της κρατικής εξουσίας και των κάθε είδους «ειδικών». Το καθεστώς φόβου με τη μόνιμη απειλή του εκτοπισμού, της εξαθλίωσης και του θανάτου εντείνει και επιταχύνει τη στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας με τις κοινωνίες να εκπαιδεύονται σε συνθήκες μόνιμου ασφυκτικού ελέγχου, ψηφιακής επιτήρησης και αστυνομοκρατίας.
Ταυτόχρονα, η κυριαρχία -με την κατασκευή εσωτερικών και εξωτερικών, ορατών και αόρατων εχθρών -επιδιώκει να συστρατεύσει τους υπηκόους της κάτω από την φαντασιακή κοινότητα του έθνους και μέσω της εθνικής ομοψυχίας να διασφαλίσει τα συμφέροντά της. Ο πόλεμος αποτελεί ένα ακραίο αλλά και διευρυμένο πεδίο εμπέδωσης και αναπαραγωγής του εθνικοπατριαρχικού προτύπου. Στο πλαίσιο της «αναγκαιότητας» του πολέμου και του μιλιταριστικού εθνικιστικού λόγου καλλιεργείται, φωλιάζει και διογκώνεται τόσο η μυθολογία του «καθαρού έθνους», όσο και η μυθολογία του «γενναίου άντρα στρατιώτη» και της «φροντιστικής γυναίκας μάνας», του «αρσενικού – προστάτη» και της «ανυπεράσπιστης θηλυκότητας». Μια γενικότερη αναπαράσταση της ηγεμονικής αρρενωπότητας που ανυψώνει τους άνδρες στον κόσμο των όπλων και της δόξας και υποβιβάζει τις γυναίκες στον κόσμο της γέννας και του πένθους. Η αναπαραγωγή τέτοιων μυθολογιών από τη μια εξυπηρετεί πρακτικά τη διεξαγωγή των εθνικών πολέμων προσφέροντας τα σώματα των στρατιωτών ως κρέας στις πολεμικές μηχανές και από την άλλη εδραιώνει τις εξουσιαστικές συμπεριφορές και τους διαχωρισμούς, κανονικοποιεί και διαιωνίζει τα έμφυλα στερεότυπα και τον ρατσισμό που αναπαράγονται οργανωμένα μέσα σε αυτό που ονομάζουμε ειρήνη των κυρίαρχων.
ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ
Δεν υπάρχουν πια περίοδοι ειρήνης, η πολεμική συνθήκη γενικεύεται ως καθημερινότητα και ως τρόπος λειτουργίας του κεφαλαιο-κρατικού συστήματος. Πόσους παγκόσμιους πολέμους αλήθεια έχουν κηρύξει τα τελευταία χρόνια τα κράτη πλανητικά;
Όλες οι συστημικές κρίσεις και η πολεμική διαχείρισή τους είναι στην ουσία διαφορετικές όψεις της κρίσης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, αφενός ως υλική δύναμη, δηλαδή ως αυξανόμενη κερδοφορία και διαρκής επέκταση (βλ. ανάπτυξη) και αφετέρου ως συγκεκριμένος τύπος κοινωνικών σχέσεων εκμετάλλευσης, εμπορευματοποίησης, ιεραρχίας, ιδιοκτησίας και διαχωρισμών. Ενώ για την αντιμετώπιση της όποιας κρίσης απαιτείται περαιτέρω υποτίμηση της ζωής και εργασίας των «αναλώσιμων» υποτελών, εφαρμογή στρατηγικών αντιεξέγερσης, ακόμα περισσότερη συγκεντροποίηση κεφαλαίου, περιθωριοποίηση ή συντριβή ανταγωνιστών, θεσμικές και παραγωγικές αναδιαρθρώσεις, τεχνολογικός εκσυγχρονισμός.
Στον ελλαδικό χώρο, μετά από μια δεκαετία λυσσαλέου «μνημονιακού» ταξικού πολέμου της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής άρχουσας τάξης σε συνεργασία με τους υπερεθνικούς οργανισμούς, μετά από μια διετία με καθημερινά πολεμικά διαγγέλματα από κρατικούς αξιωματούχους, ειδικούς και ΜΜΕ, καραντίνες και απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ψηφιακό έλεγχο, αναστολές εργασίας, τηλεργασία και τηλεκπαίδευση, υγειονομικά πιστοποιητικά και check points, νέου είδους αποκλεισμούς και επίπλαστους διαχωρισμούς, στο πλαίσιο του πολέμου κατά ενός «αόρατου εχθρού», αυτό που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή είναι η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη ασφυξία, σύνθλιψη και ανέχεια. Η αλματική αύξηση τιμών στα είδη διαβίωσης, δεν είναι ένα ατυχές πρόβλημα οικονομικής διαχείρισης αλλά μια από τις βασικές λειτουργίες του καπιταλισμού, της συσσώρευσης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πρόκειται για θεμελιώδεις νόμους ενός κοινωνικού-οικονομικού-πολιτικού συστήματος που αφορά στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη λεηλασία της φύσης, στην εγκαθίδρυση του ανταγωνισμού και της ανισότητας ως καταστατικές κοινωνικές αρχές, στην αυξανόμενη συγκέντρωση ισχύος και πλούτου στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Διαχρονικά, η στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, είναι να μετατρέπεται σε γεωστρατηγικό βραχίονα και προκεχωρημένη βάση της νατοϊκής πολεμικής μηχανής. Αυτή τη φορά η επισφράγιση της σύνταξης με το δυτικό μπλοκ κυριαρχίας, την ΕΕ & το ΝΑΤΟ, ήρθε με την αποστολή όπλων στο ουκρανικό καθεστώς, επιλέγοντας έτσι την εμπλοκή του στην πολεμική σύρραξη όπως κατά το παρελθόν έχει πράξει με άλλους τρόπους σε άλλες πολεμικές επιχειρήσεις (Ιράκ, πρώην Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Συρία κ.α.). Η στρατηγική αυτή αφορά στις βλέψεις των εγχώριων πολιτικών και οικονομικών αφεντικών για ισχυροποίηση της θέσης τους στο διεθνή ανταγωνισμό και προώθηση των συμφερόντων τους στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος καταλαμβάνει σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις κατάταξης διεθνώς στην ξέφρενη κούρσα εξοπλισμών, πάντα στο όνομα του «αιώνιου» εξ’ ανατολάς εχθρού και πάντα δεσμεύοντας τεράστιους πόρους που κατόπιν δεν υπάρχουν για τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης.
Το μήνυμα έχει γίνει σαφές: ή θα γίνουμε οι νεκροθάφτες του κεφαλαιο-κρατικού συστήματος καταπίεσης, εκμετάλλευσης και πολεμικής επιστράτευσης ή θα γίνουμε τα πτώματά του.
ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΣΙΝΙΑΛΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Σε όσους/ες βιώνουν τη φρίκη του πολέμου, στους ανυπότακτους/ες κάθε κράτους-έθνους-στρατού, στις αντιπολεμικές διαδηλώτριες/ες στη ρωσία, στους καταπιεσμένους/ες και εκμεταλλευόμενες/ους όπου γης, σε όσους και όσες αγωνίζονται για τη συλλογική και ατομική απελευθέρωση, για έναν αυτοοργανωμένο κόσμο ελευθερίας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης, χωρίς κράτη, σύνορα, ηγεμόνες, αφεντικά και πατριαρχία, μακριά από κάθε επίπλαστο διαχωρισμό εθνικό/θρησκευτικό/φυλετικό/έμφυλο.
ΝΑ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Μοτοπορεία : Παρασκευή 29/4- 6.30μμ, Προπύλαια
Πορεία: Σάββατο 7/5 – 12μμ, Μοναστηράκι
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στα αυτονόητα του κόσμου της εξουσίας
αυτονόητο: πόλεμος και «ειρήνη» των κυρίαρχων
Leave a Reply